از  برق ِ   نگاه ِ  تو  زمینگیر    شدم

بر   بسترِ   خاک  عاقبت    پیر   شدم

اکنون  منم   آن   شکسته ی    شیدایی

معشوق   وشی   نما   که   اکسیر  شدم

-------

من جامه ی  زرق ِ خویش افکندم دور

پیراهن ِ  تیره   چون  نمی گیرد    نور

در  مرحله ی  قرب ِ  تو  گشتم عریان

ای دوست توخود جامه بپوشان برعور

-------

ما  زنده  به عشق ایم  ز  فرجام  مگو

بیخود  ز  خودیم  بیخود  از  نام  مگو

در لحظه ی  بیخودی به سرحد ِ جنون

رفتیم    و    نیامدیم     دشنام      مگو.