در  باغ   ز  پروانه  شنیدم   می گفت

این قصه به کرم ِ توت هنگام  ِ  نهفت

در   پیله ی   خویشتن  مشو   زندانی

هشدار  که  در  پیله  نمی باید    خفت

-------

در جام ِ وجود نیست چیزی جز  زهر

بیچاره تر  از  ما  نبود  در  همه  دهر

پیدایش  ِ  ما  رنج   و عذابیست  گران

حکمت چه بود  خدا تو  را از این قهر

-------

ای خسته زتقدیر و قضا نتوان رست

بیهوده  نیاندیش  به  بالا  و  به  پست

از   روز  ِ ازل    نشانه گیر ِ   ازلی

تیری  که  رها  نمود  بر  ما  بنشست.