( رباعیات 6 )
آتش به دل از شوق ِ تو افروخته ایم
چشمی به امید ِ لطف ِ تو دوخته ایم
بر ما نظری کن و مرنجان ما را
در بارگه ِ عدل ِ تو دلسوخته ایم
-------
چشمم به چراغ ِ خانه ات دوخته شد
آن لحظه که از دور برافروخته شد
از پرده برون بیا و بنگر ما را
جانم بخد ا ز دوریت سوخته شد
-------
هر سو نگرم برای من پیدایی
معشوق وشی دمی و گه شیدایی
چون کودک ِ خفته ای در آغوش ِ توام
در عالم ِ خواب بینمت زیبایی.
نويسنده : روشنگر