یا رب  به جمال ِ خویش  مفتونم  کن

لیلی  صفتی   نما    و   مجنونم   کن

چون لاله ی   داغدار  در دشت ِ توام

هر لحظه  برویان  و تو  پرخونم کن

-------

از  باده ی عشق ِ تو  نگونسار  شدیم

در  ملک ِ وجود  بر  سر ِ دار  شدیم

"  الستُ بربُکم "   تو   پرسیدی   ما

گفتیم " بلی" چه شد  گرفتار شدیم ؟!

-------

اندیشه مجال کی دهد ، ما را  خواب

کی می برد از دایره ی  این   گرداب

دریای  دل ِ خسته ی   ما  طوفانیست

موجیم نیاسوده  در این ملک ِ خراب.