الهی   بر   من ـ     مسکین    نظر  کن

مرا   در   عاشقی   خونین جگر   کن

من   از   آغاز  ،    هم آواز ـ    عشقم

هنرمندی    به    سازـ    سازـ    عشقم

به     گرداب ـ         حوادث       اوفتاده

به    طوفان ـ      بلا  ،  دل  ،   برنهاده

غریقی     خسته    در     بحرـ  معانی

نجاتی      خواهد    از   "سبع المثانی"

در    این     کهنه  سرای ـ     دیر ایام

ندیده   کس    در  آن   نیکوی ـ  فرجام

سرای ـ     امن    و    آسایش      نباشد

در  آن  یک   لحظه   آرامش     نباشد

دوام ـ     زندگانی   چون   حباب   است

اساس ـ آن ، همه   نقش ـ    برآب  است

اسیری   رفته   از    یادم     ،    الهی

کنون    در    دام ـ    صیادم  ،    الهی

که   داند   جز   تو   حال ـ     دردمندان

گواه ـ      اشک    و    آه ـ      مستمندان

الهی     بر      درت      امید     بستم

نجاتم  ده   که   از  غیرـ      تو   رستم

طبیب ـ    درد  و  درمانم   تو    هستی

گواه ـ    رنج ـ     پنهانم     تو    هستی

تنورـ  سینه  از  عشق ـ    تو  گرم است

وزان گرمی ، دل ـ ما  نرم ـ  نرم  است

مرا   مشمول ـ     لطف ـ   خود   بگردان

امید ـ      کارزارـ      شیرمردان

شمول ـ    رحمتت     در   وهم    ناید

رموزـ     حکمتت     در    فهم    ناید

خداوندا     همه   اشکم    همه   سوز

به   درگاهت  همی   نالم    شب و روز

تو    از  اقلیم ـ     خود    دورم   نمودی

به   رویم    یک   درـ    دیگر   گشودی

به      گرد ـ   خود    تنیدم    تارهایی

به     دلمشغولی ـ      یک    کارهایی

الهی      یاریم   ده      دردمندم

کرم   کن    چاره   بنما   مستمندم

رها    گردیده ام    در   معرض ـ    باد

دوان   چو   بوته   خاری   سست بنیاد

جهانی    پرهیاهو    در    درونم

نشان ـ    حیرت    و    فرط ـ   جنونم

من    و    بازیچه های    کودکانه

شکارـ      چشم های    زیرکانه

دلم   دشت   و   کویرـ    خشکسالی ست

به   بار و بر   برویانم   که  خالی ست

برویانم    به    اشکی   در   سحرگاه

که  چشمم   خشک   شد   از  آتش ـ  آه

نهال ـ   عشق  را   در  من   تو  بنشان

درخت ـ    سبزـ    جانم   را   بده  جان

به    باغ ـ     آرزوهای   خیالین

بکارم    تا    برویم   من  مثالین

هوایی     دلپذیر     و    روح پرور

بیاور   در   سرم   تا   پر کشم   پر

نشان   از  قله ها   گیرم  به  پرواز

نشینم   بر  فرازی  همچو  یک  باز

به  دشت ـ   سبزـ     سبزـ   بی نیازی

برافرازم     در   اوج ـ   سرفرازی

مرا    مسند  نشین ـ     معرفت   کن

که  معنا   را   بیابم    ریشه  و  بن

دری    بگشا   به   رویم    تا   ببینم

که  من    پرورده ی      آن     نازنینم

ز   عشق ـ      آتشینی    ده     نشانی

خداوندا     ،     جهاندارـ      جهانی

مرا   آن  عاشق ـ  خونین  جگر  کن

محبت    را    درونم    بارور   کن

از این افسانه های  رنگ  و وارنگ

نمی گیرد  اثر ، دل ،  گر بود  تنگ

ز دلتنگی ، جهان  پراضطراب است

همیشه روز و شب  در التهاب   است

مدارـ     کهکشان ـ    عشقبازان

اسیرـ   دست ـ  مشتی   سکه  سازان

به  قاب ـ     کهنه ی   دلهای     خسته

نشاندی   چهره ای   درهم    شکسته

دل      از   آیینه های     موج دارت

به   تنگ   آمد    بشد    اندوه بارت

سکوت ـ    عارفان ـ   رسته  از  جان

دلیل ـ     روشن ـ     اندوه    و    افغان

به    دستم      ریسمان ـ       آرزویی

کشد  ما  را  ز هر سویی  به   سویی

چرا   دل   را   اسیرـ    قاب   کردی

به   این   بازیچه ها   بیتاب   کردی

نهالی   را    نشاندی    در    کویری

بدشتستان        تنهایی         اسیری

شرور از لاک ـ  خود  بیرون   خزیده

ز  باغ ـ   معرفت    ،   دلها   رمیده

معارف    سایه هایی      از    حقیقت

گریزنده    ز  آیین ـ     طریقت

هنر    بیمار   و    بی درمان    فتاده

درون ـ   بسترـ   جان   ،  جان  بداده

کجا   گیرم    نشانی     از    هنرها

به     بازارـ     جنون ـ       دردسرها

شب  است  و تا  سیاهی   پایدار است

هزاران خسته جان  بالای   دار است

من از  امید   دلسردم   در این     شب

که صبحی نیست ، بیمارم از این  تب

درخت ـ   آرزو     در    باغ ـ   امید

ز نومیدی   چه لرزان است  چون  بید

در      این       منزلگه ـ    ناپایداری

ندارم     من        سرـ      امیدواری

ببار  از  ابرـ   رحمت     بر   زمینی

که    باشد    خانه ی      یک   نازنینی

الهی    برملا    کن    رازـ     هستی

بیا     برکن     بساط ـ   خودپرستی

بیا      برگو      حدیث ـ    جاودانی

دلم     بگرفته    از   این    زندگانی

رهایم   کن    ز   درمان ـ   مجازی

که   با    دردت    نمایم   عشقبازی

که می داند  بجز  تو  درد ـ   ما   را

که   می فهمد    نوای   بی نوا   را

غریبم        در      دیارـ     آشنایی

نمی بینم        نشان ـ       همنوایی

تویی     آن      ماندگارـ       جاودانه

برایم   جز  تو   باشد   یک   بهانه

به  یاد ـ   تو   همیشه    مست ـ  مستم

برایت     مِی  پرست ـ  مِی  پرستم

تو  آن  عشقی  که   فرجامی  ندارد

نه   آغازی   نه    انجامی     ندارد

ز آغاز  و  ز  انجام  و   ز  فرجام

نگویم   من، تو را خوانم  به  هر نام

تو مستم  کن  که   با  تو  لول ـ  لولم

ز  بیجانی     ،    خداوندا     ملولم

بسوزانم     بیا      خاکسترم    کن

ز خشکی ها رهایم کن  ،  ترم  کن

رهی   بنما    که    آتشخیز    باشم

به  بزم ـ  عشق ،  تند  و  تیز  باشم

چو یک  آتشفشان ـ سرد  و خاموش

به زیرـ  برف ـ دوران  مانده مدهوش

دلم     لبریزـ      اسرارـ      زمانه

کشیده       آتش ـ        آهم      زبانه

چو  آبی   آتش افروزم   به    جانی

ز  خود    بیخود   نمایم   مردمانی

به      زیبایی       قرین ـ     التهابم

زخاموشی ، تو گویی خواب ـ خوابم

خداوندا    تو   آن    بیداریم     ده

به   درگاهت  همیشه    زاریم   ده

به   نجوای    سحرگاهی     نشستم

به  درگاهت  ز هر چه  بود   رستم

چو  مرغی  در  قفس   ماوا  گرفتم

بلندی های     معنا     را     گرفتم

ندیدم    جز  سیاهی   رنگ ـ   دیگر

زدم    با   سازـ  خود  آهنگ ـ دیگر

روان گشتم  چو آب ـ چشمه  از جا

به  دشت ـ    سبزـ   عشقی     پرمعما

به   دریایی     رسیدم      بی کرانه

چو جاری گشتم  از خود   بی بهانه

به    ناپیدایی ـ    خود    خو    گرفتم

ز بی سویی  از آن  پس   سو گرفتم

سیاهی     رهنمای     نور    گردید

دل ـ  تنگم     مثال ـ     هور    گردید

الهی   ره    به   درگاهت   مرا   ده

چو  طفلی   گشته ام    گیرم     بهانه

سر  از  دهلیزـ    خاکت    کِی  برآرم

ثمر  کِی  می دهم ، کِی  من   برآرم

گِلم   را   بیز  و  با   اشکم    بپرداز

مرا  آن  کن  که   گیرم  راه ـ پرواز

نمی دانم    چه     هستم    بی قرارم

فرازـ    پیکرـ    خود    سر  به   دارم

گهی  در   بند ـ  راه ـ   رسم   و  آیین

گهی   در   جستجوی   مرغ ـ    آمین

گهی    مرداب ـ       بی جانی     فتاده

گهی     چون     کشتزاری     آبداده

ز   بی چیزی   ندارم  ره  به سویی

رها   گردیده ام   چون   تارـ   مویی

ز   باد ـ  فصل ـ  پاییزی  خزان   شد

گلستان ـ      وجودم    نیمه جان    شد

به   افسونی   درونم    لانه    کردی

ز  سر  تا   پا   مرا   دیوانه  کردی

درون ـ     پرده های    وهم   و  پندار

برم   من  خویشتن  را  بر  سرـ   دار

هزاران   بار   می میرم    که  شاید

رهی   جویم   رهی    بر  فهم ـ    باید

من   از  نادانی ـ    خود     در  عذابم

به     روی      آتش ـ     دلها     کبابم

نمی یابم    رهی   بر  فهم ـ این   راز

که   نادانم   چرا   با   این  همه   ناز

خوشا     بر    دلبران ـ     چاره اندیش

بر   آن     عشق آفرینان ـ   صفا کیش

خوشا   آنها   که      آیینه      شکستند

ز       دلمشغولی ـ      آیینه     رستند

گلیم ـ    بخت ـ   خود   را   بافتم    من

بنای     زندگی    را     ساختم    من

به دهلیزی که تاریک است  و  بی نور

فتادم  من  در  آخر  همچو  یک   کور

گرفتم      گوشه ای    در    سرزمینی

به    امیدی     که     بینم      نازنینی

لبم   از    تشنگی    خشکید    خشکید

زمین ـ  دل ترک خورد از تو خورشید

حرارت  از  تو می گیرم  شب و روز

مسوزانم   دگر  با   این    همه   سوز

شرارـ      آتشم      در   پهنه ی    خاک

بسوزاند    همیشه     خار  و  خاشاک

طبایع  را   به   میزان ـ      گهر   سنج

تو می سنجی  و می پردازی    از رنج

ترازوی     محبت     را    تو    دادی

به   دست ـ    عاشقی     نیکو    نهادی

مرام ـ    عاشقی      را    باب    کردی

به  خود ،  ما را  همه   بیتاب    کردی

گرفتی  زابتدا   تو  بیخ ـ      جان    را

مدارـ   گردش ـ     کون  و  مکان    را

الهی      ناشکیبایم        تو     کردی

دمیدی   در  من  و نایم    تو    کردی

ز  نای ـ   ناله خیزـ   من  شب   و روز

چه   خیزد    جز  نواهای    جگرسوز

چرا     پیدا     و    پنهانم      نمودی

درون ـ      خویش     زندانم     نمودی

فراتر  کِی   روم   از   پهنه ی   خاک

از   این   آلودگی ها  کِی  شوم   پاک

مرا  جز  راه ـ  تو  راه ـ   دگر    نیست

در این ره جز توام یک  همسفر نیست

برای         دیدن ـ     تو      پرشتابم

به  خود  می پیچم  و  در  پیچ  و تابم

خداوندا        پریشانم      تو    کردی

همه  حیران  و   ویرانم    تو   کردی

نشانی   دادی     از    کوی ـ     محبت

گرفتم    راه ـ    خود    سوی    محبت

به     گلهای     محبت     خو   گرفتم

گلاب ـ    عشق     از   شبّبو     گرفتم

طراوت  پیشه ام    کردی    تو  کردی

بَرین    اندیشه ام   کردی   تو  کردی

مرا   ره   داده ای    تا   بَِِرکِشم   داد

به   درگاهت   هزاران     داد  و بیداد

مَهِل     تنها     و    بی یاور     بمانم

به     امید ـ      تو    بی باور     بمانم

سکونی  ده   که   من    آرام    گیرم

محبت    را    همیشه     وام    گیرم

خلاصم    کن    ز  تشویش ـ    نهانی

نشانی    ده     به     فتوی ـ     معانی

به  موجی   کََشتی ـ   دل   را  ملرزان

به  بحرـ   عشق  ، عاشق را  مترسان

غریبم     آشنایم    کن    به     نازی

بیاموزم      طریق ـ     عشقبازی

به   درگاه ـ   تو   رو آورده ام   من

رها   گردیده ام   از   قید ـ   این   تن

تن ـ     رنجورـ       خود   را   واگذارم

در   آن    هنگامه های       کارزارم

الهی    باده ام    را     تلخ تر     کن

بیا   مستم   کن  و  زیر و زبر    کن

بیا   دستم      بگیر   و  " پابپا "   بر

به  کوی ـ  عاشقی   با  "مصطفی" بر

چو    عشق ـ    آتشینی     راه    یابد

درون ـ  جان ،  چو  خورشیدی   بتابد

الهی   عاشقم   کن    بر   همه   چیز

که   ره   یابد   درونم    آتشی    تیز

در  آن   آتش   بسوزانم    که     بینم

هنوزم       محوـ      روی      نازنینم

مرنجانم   ،   به    امید ـ   تو    هستم

همه    آیینه ها    را    من    شکستم

به   امیدی  که  خود  را  در  تو  بینم

به   کنج ـ   خلوتی     عُزلت    گزینم

نوای ـ       بینوایی      را     سرودم

به    آهنگ ـ    حزین ـ    تار  و  پودم  

تو     آگاهی       ز  آه ـ      دردمندان

تو    می دانی      نیازـ        مستمندان

بهارـ   عاشقان   را    خواستم    من

ندانستم   رها   باید     شد    از   تن

من و غوغای    نا اهلان ـ     بی درد

من    و   اندیشمندان ـ      درون سرد

ندیدم  من  در این  ترکیب ـ  بی جان

رها   گردیدم    آخر   از   همه شان

طبیعت  را  به  سازـ   خویش   کردم

درون ـ     پرده   ناله    بیش    کردم

دلم  وا شد  به  کوه و دشت و صحرا

لبم    خاموش    گردید     از   معّما

هزاران   راز  را   در   پرده   دیدم

از  آن  پس جامه ی  خود  را  دریدم

شنیدم   وای ـ من   گفت   و  شنودی

ز کوه و دشت  و هامون  با  شهودی

همه   شاهد   ولی  حیران و  ویران

درون    سینه شان    خفته   دلیران

همه    در   اضطرابی    خانمانسوز

گریزانند   از  شب    در  پی ـ  روز

به  چشم ـ   عاشقان   باشد    سرابی

جهانی   اینچنین     در  پیچ  و تابی

ز  روی ـ گََّل  خجل  گردیده ام  من

اگر  پژمرده   او  را   دیده ام   من

چه  دارم  تا  بگویم  ،  داد و  بیداد

که  فریاد  است  فریاد  است  فریاد

ز  نای ـ   ناله خیزـ    جمله   هستی

چه  نجوایی ست  در گوشم  زمستی

خداوندا   چه   بر من    بار  کردی

که  از  هستی ـ  خود   بیزار  کردی

سپیداری      به      باغ ـ      آرزوها

نشاندی     بی ثمر     از  جستجوها

از   این   تکرارهای  حیرت انگیز

نشد   حاصل  مرا  جز  آتشی   تیز

در این آتش بسوزم من شب و روز

به    یاد ـ    ماندگارـ  آن   دل افروز

دل افروزی  که این آتش به پا کرد

مرا  در  پهنه ی  هستی    رها  کرد

کجا می گیرم   این  ساحل   ز دریا

خداوندا    خداوندا     خدایا

مرا   در  کشتی ـ  ایمان    نشاندی

به  دریا  بر  سرـ   موجم    براندی

ز ابر و باد ، طوفانی  به پا خاست

به گردابی هزاران فتنه  ، ما راست

درون ـ  فتنه ها   صافی    شود   او

اگر   دائم    بکوید     ذکرـ    یاهو

وگرنه  زین  همایش ها چه  حاصل

بجز   مشتی   نمایش های      باطل

به  دین ـ  "مصطفی"  در  اهتزازم

که   بر   بام ـ     حقیقت   سرفرازم

به  عشق ـ   "احمد"   و   "وحی ـ الهی"

رسیدم   من    به    درمان ـ    شفاهی

رسیدم    بر    فرازـ     این    حقیقت

که  راهی    نیست   الاّ   این   طریقت

چو    راه ـ    آدمی    هموار   کردی

به   دوشش    بارها   را    بار  کردی

اگر   از   شب   گریزد  در  پی ـ روز

رسد   آخر   به    درمانی    دل افروز

سراپای ـ       وجودش    حال      گردد

به   دور  از  لحن ـ    قیل و قال    گردد

هوای    دیگری    می آید     او     را

شود      شوریده ای      آخر     سراپا

نسیم ـ   عشق   در   جای ـ  دگر   نیست

به   باغ ـ   آرزو  این  بار و بر  نیست

به   بیداری    ز شبها    راه      جستن

فرازـ     معرفت   ،     اندیشه    سُفتن

گرفتن    جای    در   کشتی ـ       ایمان

رسیدن   عاقبت    بر   ساحل ـ     جان

یقین ، در  جلوه گاه ـ  عشق ـ ناب  است

درون ـ   بستر ـ  جان  همچو   آب  است

برویاند     هزاران     گلبن ـ       وصل

ز بیخ ـ  جان  که  باشد    ریشه  و اصل

در  این  وادی   بِنه   گامی  که   بینی

به   چشم ـ   خود    تو    یارـ   نازنینی

به   آهی   در   سحرگاهی     برافروز

هزاران  شعله  را  ای  سینه  ،  پرسوز

الهی    شعله ور     گردان    به   آهم

در   آن    هنگامه های      صبحگاهم

بیا    و    آتشی    بر    خرمنم    زن

بسوزانم    رهایم    کن    از  این  تن

خرابم    کن    که    تا   ویرانه  باشم

مکان ـ     خلوت ـ      دیوانه      باشم

به    سرحَد ـ     جنونم    گر    رساندی

فراتر       زآفتابم      برنشاندی

شعاع ـ       نورـ      خورشید ـ    حقیقت

نمی تابد      مگر      کوی ـ      طریقت

طریقت   راه ـ    هموارـ      جنون   است

دل ـ رهرو در این ره پر ز خون  است

هیاهوهای    این      درویش ـ   مسکین

نوای       عالم آرای ـ       جهانبین

جهانبینی   که    سر   در  لاک   دارد

دو   چشم ـ  خویش   بر  افلاک     دارد

چه تصویری ست  در چشمان ـ   خسته

که   از   دنیای    رنگارنگ      رسته

چه  کردی  با حرارت کیش ـ   خاموش

که گردیده ست  پنهان مست   و مدهوش

وزیدی    چون     نسیم -    صبحگاهی

به   دشت ـ    سینه ای     کاورده   آهی

جهانی   شد    سراسر   آه   و  افغان

که   می جوید   برای  خویش    درمان

اسیرـ     دل    که     می گیرد   بهانه

به      خلوتگاه ـ      معشوقی     شبانه

نهانی   رازها    در    پرده     دارد

به  مضراب ـ تو ، سازش  نغمه دارد

بیا   بنواز   سازش   را   به  شوری

که  با   آهنگ ـ   تو  گیرد   صبوری

هواخواه ـ       ترازوی ـ       گهرسنج

ندیده  عاقبت     جز  محنت   و  رنج

جواهر کیش ـ       بازارـ      معانی

نگردد   غافل    از   یاد ـ    تو   آنی

سَری  دارد  به  سوی ـ    کهکشان ها

دلی    دارد    به   پهنای   جهان ها

مکانی   گیرد     اندر    قعرـ     بینش

مرام ـ       اوست     بسط ـ       آفرینش

صدف گیری     ز  دریای ـ    معانی

گهریابی       به      بازارـ     جهانی

رقم  پردازـ        کوی ـ      نسترن ها

خروشان   بر همه  زاغ  و  زغن ها

حلاوت پیشه ی    بازارـ    جان هاست

طبیب ـ  درد ـ   بی جا  و مکان هاست

دل ـ     سرگشته    انجامی   ندارد

سرآغازی ست   فرجامی   ندارد

اگر   سر منزل ـ    خورشید   خواهی

فرازـ      شوکت ـ    جاوید  خواهی

اگر   خواهی    بلندای ـ    نظر   را

سَریرـ      حشمت ـ     زیر  و زبر  را

بیا   بُگذر  ز  هر چه   رنگ   دارد

ز آیینی    که    نام   و  ننگ   دارد

قبای ـ   ژنده ی    درویش ـ    مسکین

نموداری ست   از   رسم ـ     به آذین

به   اشک   و  گریه های    بیقراری

بنوشد  شهد ـ  جان را  او  به  زاری

در این  ظلمت سرای ـ    آب   و  دانه

شکیبا     می رسد       بر     آستانه

به چشمش آسمان   رنگین کمانی ست

جهانی   وهم  و پندار  و  گمانی ست

نشست    او  بر فرازـ    برج ـ    بینش

که   چشم اندازـ     او    شد   آفرینش

پس  آنگه   پرده برداری  نموده ست

خود از کف داده سرداری نموده ست

به   آهنگی   و   کنجی    خو  گرفته

سراغ ـ     خلوت ـ    شببو      گرفته

به   پهنای    فلک    او   راز    دیده

هزاران       دلبرـ     طناز      دیده

گذشت    او    از   گذرگاه ـ   مَجازی

رسید      او   بر   طریق ـ    عشقبازی

دکان ـ    عاشقی     را     باز   کرده

خریداران ـ   خود   را     ناز   کرده

کشیده      با      ترازوی      محبت

عیارـ   عشق     را    سوی    محبت

سبک   گردد     دل ـ   امیدواران

ز  سنگینی ـ     بارـ    سَربداران

اگر  در  کوی ـ  جانان   ره  بیابی

چو  خورشیدی  شوی  آنجا  بتابی

چو    آرایشگران ـ    چهره  پرداز

که  با   آیینه ها    باشند     دمساز

سَری  پرشور و جانی  آتش افروز

تنورـ   سینه ای    دارند    پر سوز

ز درد ـ  خویشتن در پیچ و تاب اند

همه   پرجوش  و  گویی   آفتاب اند

همه    مست ـ  مِی ـ  تلخ ـ  اَلست اند

چه بیتابند  و جمله مست ـ مست اند

بلندای ـ  جنون   را   سِیر    کردند

درون ـ  خود  تهی   از غیر  کردند

اگر نوشند  جامی    از کف ـ دوست

تو را جویند  هر دم  ذکرـ  یاهو ست

ز سرداران ـ  عالم  این  همه  راز

به جا مانده ست  در طومارـ پرواز

درون  میپای ،دنیا یک سراب است

خیالاتی  همه  نقش ـ  بر آب  است

هرزگاهی   نسیمی   گر   وزیده

بپایانش    غم انگیزی   رسیده

به  خوابی  یا  خیالی جمله  حیران

به   امید ـ   وصالی    دل  پریشان

به  آب  و دانه ای   سرگرم  باشیم

به  غفلت  گاه  گرم  و  نرم  باشیم

چرا ما روز و شب در پیچ و تابیم

درون ـ    کوره ی    آتش    مذابیم

گِل ـ آدم    ز   آتش    پخته  گردد

به  آب ـ دیده اش  دل  شسته گردد

وجود ـ     آتش   اندر    آفرینش

عدم   گردد  ز موج ـ   بحرـ  بینش

هدف  از  خلقت ـ  ما   زاری ـ  دل

دلی   خونین   فتاده  در  بُن ـ   گِل

رهاورد ـ    نسیم ـ    خوشنوازی

هزاران   گونه      رمزـ  عشقبازی

جهان   بر  پایه ی     تبدیل  و تغییر

عناصر  جمله  در ترکیب و تکثیر

چو  ما  در  مرکزـ   تغییر   هستیم

نهایت  در  شدن    اکسیر   هستیم

گهی  برف  و گهی باران گهی باد

گهی  ابر و گهی  رعدی     گُهرزاد

خداوندا    درخشیدی     بر    آدم

چو خورشیدی که پنهان شد  دمادم

به  استدلال ـ  عقل ـ   پای   در  گِل

نشاید   راه   بردن      در  بُن ـ  دل

چه می پرسی  ز احوال ـ   نگونسار

که  می میرد  هماره   بر  سَرـ دار

سفالین     پیکرـ      پر  زحمتم   را

بگیر  و  باز  دِه  آن   رحمتم   را

مرا   بال و پری  دِه  تا  به   پرواز

درآیم   در  ورای ـ   این  همه    راز

به   فریادی   برآرم   از  دل ـ تنگ

هزاران شِکوه از کوه و گل و سنگ

که   من    تنها ترین   تنهاترینم

اسیرـ    عرصه ی    تنگ ـ    زمینم

به  آب   از  خاک ـ  تیره  لاله  روید

ز چشم ـ  اشکبارم    خون    بجوشد

صدای  آب  از  برخورد ـ  با  سنگ

نوای   ناله   باشد   از   دل ـ   تنگ

نوای   نِی  ،  نوای    بینوایی ست

به صحرای  جنون ـ   بی وفایی ست

حزین  در  پرده ها  بین   سوزهایم

به   مویه   در   سه گاه ـ   روزهایم

ز  خود  قهرم  مرا   تو   آشتی  دِه

خداوندا    دلم     را     کاشتی   دِه

نَم ـ   چشمم    بسان ـ   موج ـ    دریا

تلاطم   می کند   تا   عرش ـ  اعلا

جَنینی   خفته ام    در   بطن ـ  مادر

دمادم  خون  خورم  تا  پر کشم  پر

چو آن  دانه درون ـ   ظلمت ـ  خاک

برون  آرد سرش را  رو به افلاک

من  از  نادانی ـ    خود   بی شکیبم

خِردکیشم    ولی    حسرت نصیبم

در  اوراق ـ  کتاب ـ   جمله  هستی

ندیدم  من    بجز   آیین ـ    مستی

اگر  مستم  بدان  هستم  که  رستم

اگر  رستم  بدان  هستم  که  مستم

الهی   زار  و  بیزارم    مگردان

امید ـ      روزگارـ     شیرمردان

وفاداران -    کویت   بی نشانند

درون ـ    خلوت ـ   شبها    نهانند

تناسب های   موی ـ   پیچ  در پیچ

به دل دارند چون  دلبر مگو   هیچ

خداوندا    مرا    جویا    بگردان

زبان ـ     الکنم    گویا     بگردان

دلم   را  باغبانی  کن شب و روز

به   آب ـ دیده ام   آنرا    برافروز

دلم باغ است و سرسبز  از معانی

درخت ـ  جان ـ  من  "سبع المثانی"

به قرآنی  که  من  در سینه  دارم

چو شیری خفته  اندر  بیشه زارم

به   آیین ـ    محبت   بزم  خواهم

به  میدان  گر  درآیم  رزم خواهم

لطافت  پیشه ام   در  محفل ـ  دل

خُمی  سربسته هستم   پای در گِل

لبم  خاموش  و دائم  سر به زیرم

ز  پیر و مُرشد  این  منت  پذیرم

چرا بیهوده  پُر گفتن  شب و روز

چراغی  برفروز  ای  آتش افروز