در کعبه ی آمال ، علی حیدر کرّار

آمد ز کجا ، گشت چنین جلوه پدیدار

او نقطه ی بینش بود و نورِ خدایی

در دایره ی کون و مکان نقطه ی پرگار

از جنس ِ بشر نیست ، ندانم ، نشناسم

به الله که فراتر بود از عرصه ی پندار

او پرتوِ ذات است که در پهنه ی افلاک

افکنده چنین غلغله  در عالم ِ اذکار

در دایره ی دانش و بینش ز محمد (ص)

آموخت علی ، نکته ی سربسته ی اسرار

در برج ِ ولایت که چو خورشید درخشید

بگرفت ز نورِ ازلی اینهمه انوار

خلوت ، به علی پر شود از نورِ حقایق

جلوت ، به علی دور شود ظلمت ِ بسیار

در باب ِ معانی چه بگویم که علی کیست

دروازه ی  شهری ست که شد مامن ِ ابرار

در شیوه ی رفتار، علی منشاءِ نور است

مانند ندارد ، نه به گفتار و نه کردار

شیری ست که در بیشه ی حق خفته و بیدار

گردیده چه بسیار و شد آماده ی   پیکار

در بارگه ِ داد ، علی کس نشناسد

یک ذره ی  بیداد ، اگر دید ز خروار

با نام ِ علی محکمه ی عدل به پا گشت

بر مسند ِ حق بود علی قادر و قهار

اندازه ی  مهرش که چو در فهم نگنجد

قدرِ قدرش نیز چنین است به جبار

در مرکزِ بیداد و ستم  یاد ِ علی کن

در دایره دهر ، علی گشته مددکار

او زاهد و او عابد و او دُرّ ِ معانی

معشوق ِ بسی عاشق ِ سرگشته گرفتار

او کارگر و نخبه و سلطان ِ سخندان

شمشیرزن ِ عرصه ی  پیکار و جلودار

عشق است علی ، بر صفت ِ رَبّ ِ جمیل است

در دایره ی عشق ، علی گشت نگونسار

افسوس که بر نهج ِ علی کس نشناسیم

گر بود کس اینگونه ، هم او رفت سرِ دار

نومید نگشتیم و علی گفته و گفتیم

تا بوده چنین بوده ، علی گفت به کرّار

"روشنگرِ" ما خاک ِ کف ِ پای علی بود

تا هست همان است به کردار و به رفتار.