یک روز و روزگار که افسون ِ بی شمار

گردیده بود رائج ِ دوران ز هر کنار

از هر طرف صدای دل ِ دلشکسته ای

برخاسته ز تارک ِ آن چوبه های دار

زنجیرها به گردن ِ صدها ترانه خوان

بند و رسن به دست و در اندیشه ی فرار

فریادها نهفته ، درونی شراره خیز

از آتش ِ نهفته ی آن ناله های زار

درها که بسته است کجا ره برد اسیر

جز درگهی که باشد درگاه ِ کردگار

القصه در کشاکش ِ این مرز ِ بی عبور

مردی نشسته بود هماره در انتظار

رخساره رنگ خون و دهانی ترانه خوان

با عشوه ای که دلبرکی می برد قرار

در صید ِ یک اسیر، کمین کرده گوشه ای

تازی صفت که می جهد او بهر ِ یک شکار

اما شکار ِ دوست که خوش منظری بود

از یاد برده بود تو گویی به روزگار

گاهی به جست و خیز و شتابی که ره برد

او در دلی که سنگدل است او در این گذار

سجاده ای نهاده کتابی و دفتری

در پیش ِ رو ، ز فتنه ی بسیار از هزار

اشکی و آه و سوزِ درونی و قصه ای

میگفت و می گریست ز چشمان ِ اشکبار

روزی پیاله گیر و دگر روز مطربی

روزی نشسته بر سر ِ سجاده بس خمار

او شاخه ای که بی بر و بی بار گشته بود

برگی فتاده زرد به پاییز ِ این دیار

از یاد برده بود که با دست ِ خویشتن

افتاده در کشاکش ِ ایام ِ ناگوار

او با صفا و لیک در افواه ِ مردمان

آئینه ای مکدر و پنهان ِ بس غبار

بی بهره از خرد چه تهیدست و مفلس است

گرچه رسد به درهم و دینار ِ بی شمار

الکن ز گفتگوست چو بیند سخنوری

خاموش میشود چو چراغی به شام ِ تار

ترسیم ِ این حکایت ، غمنامه ای بود

بر صفحه ی سیاه و غم آلود ِ روزگار .